Oya Baydar Sözleri
İnanç tehlikeli bir uyarandır, insanlar kışkırtıldıkça ve aşağılandıkça inandıkları davaya daha sıkı sarılırlar ve yaşamlarını ortaya koyarlar.
Sözlüklerle sınırlanmış anlamları düşünüyorum, anlamları çözen zamanı. Çözülmüş hiçbir giz beni içine çekmiyor, bunu biliyorum. Bunu biliyor ve zayıf yerimden yakalıyor gece.
Buralı değilsin, hiçbir yerli değilsin; zorlama. Bir yerli olmak da gerekmiyor zaten. Belki de çözüm hiçbir yerli olmayı başarabilmektedir, zamanda ve mekânda ebedi sürgünlük halidir çözüm.
İktidardaysan ve güçlüysen haklı çıkarsın, kendini de haklı sanırsın.
Mimozalara karşı papatyalar, dedi. Ben papatyalara inanırım. Gösterişsiz ama dirençlidirler.
Ne tuhaf, böyle anlarda insan daha çok ayrıntılara takılır. Kaldıramayacağı, dayanamayacağı kadar ağır olan asıl konudan kaçmak için belki de!
Çocukluğunu ince ince özler ya bazen insan, öyle özleyeceğim onu.
Burada sınırlar dikenli tellerle ayrılmıyor; acıyla, korkuyla, ölümle ayrılıyor.
Sonra birden o âna kadar hiç düşünmediği, hiç aklından geçmeyen gerçeği, bıçak yarası gibi keskin bir acıyla hatırlıyor: Onlar kardeşti.
Neşe, umut, inanç paylaşılır, ama keder? Hayır, keder ve acı paylaşılmıyor. Bunu çoktan öğrenmişti.
Aşkta ve inançta soru sormaya başladın mı büyü bozulur, derdi. Dindar soru sormaz, âşık da, kör militan da öyledir. Onlar inanırlar ve inandıkları için huzurludurlar.
Yaşlanmak bu belki de. Geleceği düşünmek yerine geçmişi hatırlamak…
Zaten bana sorarsan, bu ülkede kurtarılacak hiçbir şey yok artık. Dibe vurursa yeniden bir şeyler yapılır belki. Tabii ülke dibe vururken birilerinin kârları, servetleri tavana vuracak.
İnsan kendi canına kıyarsa, ölümü ağır bir sitem gibi yüklenir ardında kalanlara, altından kalkması zordur.
Oya Baydar Alıntıları
Kedi Mektupları
Bırakırsam/ diye sürdürdü kadın, “kendimden de bir parça bırakıyorum geride. Ve bıraka bıraka o kadar azaldım ki artık, bir daha ne bağlanmaya, ne de bırakmaya gücüm yok.
Elveda Alyoşa
Zamanı öldürmeye sabah 8 ‘ de başlıyoruz. Önce saniye saniye sonra dakika dakika sonra saat saat işkenceyle ölüyor zaman.
Erguvan Kapısı
Yanlış adreste değil, yanlış zamandayız.
Sıcak Külleri Kaldı
Neşe, umut, inanç paylaşılır, ama keder? Hayır, keder ve acı paylaşılmıyor.
Kayıp Söz
Uğultuyu, fısıltıyı, bağırışı, konuşmayı, müziği, doğanın sesini, sessizliğini duyarsınız, ama çığlığı duymazsınız.
O Muhteşem Hayatınız
Çakıltaşları, denizin gümüş şamdancıkları, sonbahar dinginliği… Neden bunlarla yetinmiyor insan, neden ulaşılmaza ulaşmaya çalışmakla geçiyor hayatımız?
Ne tuhaf, ne hoş bu ülkenin insanları. Kendi dillerinde birkaç kelime yetiyor yakınlaşmaları için.
Bir insan kaç insandır aslında? Onu tanıyanların sayısı kadardır bence. Hangisi gerçek “o” dur. İnsanın kendisi bile bilmez bunu. Tek insan bile çoğuldur belki; hem kendi hem başkası.
Felaketleri cesaretle, metanetle göğüsleyebilmek için insan hep en kötüsüne hazır olmalı…
Bir yabancıya açılmak her zaman daha kolaydır, geçirgen olmayan bir duvara konuşmak gibi. Pişmanlık mı? Hayır, dedim, pişmanlık değil, hayıflanma, diyelim istersen.
Kitaptaki tilki, “İnsan ehlileştirdiği, kendine bağladığı her şeyden sorumludur,” der. Bu konuda haklı işte. Sevdiğinden de sorumlusundur, seni sevenden de.
Doğurduğu varlığı yitirmenin boşluğu içinde taş gibi kalır, demişti karım; derinlerde, bilinçaltında bir nedeni vardır, da demişti.
Oya Baydar’ın Hayatı ve Eserlerine Bakmanızı Öneririz.
Sayfamızda Oya Baydar’ın hayatı ve eserleri yer alır.
