Yekta Kopan Sözleri
Değil mi ki rüyalar gün boyu sakatlanan zihinlerimizin koltuk değnekleri.
Hayat peşimizden gelirken kaçmaktan başka çaremiz yok.
İnsan değil bizim adımız; yalancı, katil, ikiyüzlü, rezil.
Biri otursun karşıma, izah beklemeden bütün hayatımı dinlesin istedim.
İnsan en kolay kendinden utanıyor. O yüzden sevmem aynaları.
Ah aşk, nasıl da zamansız çalıyorsun kapıları.
Ben gidiyorum artık. Veda ediyorum. Çünkü benden uykularımı aldığın günden beri, başkalarının rüyalarını görüyorum.
Buzdan bir kütle, mumyadan bir heykel gibi izledim kaderimi. Babam yanımda olsa bir tokat atar kendime getirirdi beni. Bir de baktım yoksun.
İnsan kendi hayatını bile ancak iyi bir hikâyede okuyunca anlayabilir.
Meğer her ayrılık cesur bir bedelmiş.
İnsan neyi anlatabilir? İnsan insana insanlara hangi derdini anlatabilir? Yıldızlar birbirleriyle konuşabilir, insan insanla konuşamaz
Buzdan bir kütle, mumyadan bir heykel gibi izledim kaderimi. Babam yanımda olsa bir tokat atar kendime getirirdi beni.
Midem ekşiyor, kulaklarım uğulduyor, adını bilmediğim bir rüzgâr yalıyor ensemi. Yüzümdeki ifadeden rahatsız olduğu belli, gözleri bulutlanıyor bir anda, sesi boğuklaşıyor. O ses tonu gerçek, biliyorum. Çünkü ben en çok sesleri hatırlıyorum; o gün de, bugün de!
Yekta Kopan Alıntıları
Bir de Baktım Yoksun
Kütüphaneye yaklaşmak sana yaklaşmak gibiydi. Kitaplarla dolu bir geçmişte, kütüphaneyle çevrili bir odada sensizlikten kaçmaya çalışmak dünyanın en zor şeyiymiş. Ben de bıraktım kaçmayı. Okumaya başladım. Senin yazdıklarını, en yakın arkadaşlarının kitaplarını, sevdiğin yazarların romanlarını… Yolu senden geçmiş ne varsa okuyordum.
Sustum, ana dilim sensizlik oldu.
Hep aynı şeyi yaptın, bir şeylerin biraz ters gitmeye başladığını hissettiğin anda kendi dünyana kaçtın.
İçimde Kin Var
Doğrusunu bulmadan yanlışını silme.
Ne yaparsan yap, kendini göstermeyi başarıyor kötülük.
Aşk Mutfağında Yalnızlık Tarifleri
Hiçbir zaman yazılmayacak bir öykünün iki kahramanı gibi, bakışıp duruyoruz.
Aile Çay Bahçesi
Ben geçip gitmek isterdim hayattan, o iz bırakmak için uğraşırdı. O tadına doyulmaz bir şiirdi, ben taslak halinde bir roman.
Yüzünü unuttuğun birinin sesini duyuyorsun. Sesini unuttuğun birinin yüzünü hatırlıyorsun. Hayat seni bir köşede sıkıştırıyor.
Ecenin serininde bütün kuşlar üşüyordu ve biz ağlıyorduk.
Sıradan Bir Gün
İnsanın kendi labirentinden çıkmasına yardım edecek bir harita yoktu ki dünyada.
Bana Kuşlar Söyledi
Dünyada hikâyesini anlatmak isteyen kim varsa, dinlesen keşke. Bu kadar çok hikâye varken dinlememek, konuşamamak daha büyük günah.
Yekta Kopan’ın Hayatı ve Eserlerine Bakmanızı Öneririz.
Sayfamızda Yekta Kopan’nın hayatı ve eserleri yer alır.
